Birgün seviç banada vurmuştu.çat kapı geldi. şaşırdım... hayat ensonunda banada gülmüştü.. annemlerle durmadan kavga eden ben ..yumuşacık bir kişi olmuştum. annemlerle iyi anlaşan ve onların sözünü dinleyen birisi olmuştum. duygularım değişmişti düşüncelerim beni sarstı. eskiden  yaptıklarımı boşverip gülmek arkasından bazen zordur böle bişiyeyi böle yapabilmem büyük bi şans. yaşadıklarım ve kavgalarımın arkasından gülüp geçmek bana tuaf geliyordu. oznmlar  benimle konuşa bilecek benim dertlerime haklısın iyiki yapmışsın diyen kimse yoktu.. annemler ve babamlar beni hep dışlamıştı yada ben öle hissediyordum..benim 1tane daha kardeşim vardı.. ona hep iyi davranırlardı.. hep onun istediklerini onun geleceğini düşünürlerdi. bende öle şevkatli davranmalarını isterdim.. birden yumuşadım hayatan zevk almaya başladım. hayat sanki benim için yeniden başlıyordu.. hayatı dolu dolu yaşamak buna denirdi .ben kendimi büyümüş ve gelişmiş sanırdım bazen kendi kendime ölmek ve bu dünyadan nefret etiğimi söler dururdum.ama aslında haytın daha öbür tarafına bakmamıştım.. hayata tek yönde bakıyordum bu yönde boş bir dünyadı. kavgacı,nefretci insanlarla dolu, sanardım.birgün olsun yüzüm gülmezdi gülsede yine bin parca olup eski hale dönerdi. ben hayatı bilmiyordum. yada yaşayamıyordum.. hayat böle değildi , olmamalıydı.. birgün kendimi odama kilitleyip ,düşündüm. herşeyin farkına varmıştım.. benim için o an yeniden başlamıştı.. hayatı ben kendimi bilmes olduğum zaman anlamışdım. bütün bu yaşananlar aklıma geldikce gülüyorum..hayat beni arasına almıştı hayatı tanımam ve yaşamam gerekliydi boş tarafa asla bakmamak isdedim ve bakmayı düşünmüyorum.  Ama beni en etkilen olay annemlerin bana soğuk davranmasıydı annemler bana soğuk davrınıyordu, eskiden bir türlü anlamıyordum... şimdi ise bana iyi ve şevkatli davranıyorlar, şimdi neden bana soğuk davranmamadıklarını anlıyorum oznmlar  ben daha küçüktüm ama bana göre büyük ve yetişkindim. herkeze bağrıyordum ve hırçınlaşıyordum tabiki onlarında bi sabrı vardı.. onları şimdi daha iyi anlıyorum.. ben küçükken diğer anlamıyla büyükken çok fazla  bağrıyordum. kardeşimin bazen haykırışları olmuştu. ona acıyordum ama aynen hayatın boş tarafına bakırdum o konuda. boşver üzülmez diyordum ama dolu tarafını hiç bilmiyordum ve beni yeniden ben yaptı şimdi kardeşimin sinirini bile bozmuyorum. o beni çook sevviyo biliyorum onu asla üzmek istemem oznmlar neler yaptığımı hatırladımda ağlamak geliyo hemde hıçkıra hıçkara ben onun yerinde olsam böle davranmazdım bende patladırdım ağzına ama yapmıyordu benim kardeşim çok şevkatliydi bölede olması gerekliydi sizde bi düşünün kardeşiniz size aynısını yapsa  ben kardeşimi çokk seviyorum onu dünyayla değişemem. ben ailemi çok seviyorummm ben artık ben oldum ve haytı yaşamaya bakıyorum.. HAYATIN ZORLUKLARIYALA SAVAşmA HAZIRIM   ESMA GEZER...